بنام خدا

از آنوقتی که پای تلگرام به خانه ها باز شد باید بگویم خودم هم حوصله دیدن وبلاگ خودم را ندارم. راستش قبلا همین یک سال پیش روزی نبود که چند بار به دیدن وبلاگ خود نروم، اما از وقتی این شبکه اجتماعی همه گیر شد و حضور همه تقریبا حتی افرادی از روستایمان در آن جدی شد دیگر به این نتیجه رسیدم که کار وبلاگ تمام است. من واقعا وبلاگم را و نوشته هایم را دوست داشتم و تعدادی وبلاگ بود که مرتب سر می زدم و مطلب می گذاشتم و جواب می گرفتم اما تلگرام و وایبر آمدند و در تمام آنها را بستند. نمی دانم چند مطلب دیگر اینجا خواهم گذاشت اما خواستم بگویم عمومیت و سادگی کار با تلگرام و سایر شبکه های مشابه باعث که آنها نتوانند در مقابل موج جدید مقاومت کنند و به تاریخ سپرده شدند.

روزگار غریبی است
سرعت فناوری بالاست
عاشقی دیگر همانند گذشته
نیست ما را همچنان پیدا
من نمی دانم
شاید خوب باشد
یا نباشد
اما نیک می دانم
درگشته ما بیشتر
در کنارهم
گذر کردیم و بودیم خوشاخوشان مردم
اینک در کنار هم ولی بیگانه با هم گشته ایم .....
یا حق

بنام خدا

روز پزشک  سالروز تولد شیخ الرءیس سینای بزرگ را به همه پزشکان این آب و خاک تبریک می گویم.
خواستم در سالروز تولد ابن سینا خاطره ای را برایتان بازگو نمایم  شاید درس عبرتی باشد. من تحصیل کرده دانشگاه دولتی مسکو هستم. همزمان که در اوایل دهه هشتاد در مسکو در دوره دکتری مشغول تحصیل بودم دوستی داشتم که دانشجوی کارشناسی ارشد بود بنام آندره و پسر بسیار باهوشی بود که هر دو دانشجوی آقای حکیم ایکراموف استاد برجسته تاجیک تبار  جبرخطی عددی دانشگاه دولتی مسکو بودیم و بین ما دوستی و مراودتی پدید آمد. روزی آندره از من تقاضا کرد که در ساختمان عظیم و سی و دو طبقه آن به جایی سر بزنم. با کمال میل پذیرفتم و ایشان مرا به سرسرایی بزرگ در طبقه دوم راهنمایی کرد جایی که معمولا مهمانان ویژه دانشگاه را  می بردند، سالنی زیبا و بزرگ که در قسمت زیر سقف آن در تابلوهای سنگی عکس دانشمندان آن دیار منقش گردیده بود از مندلیف گرفته تا خود لومونوسف که دانشگاه دولتی مسکو را بنام ایشان می شناسند. نقریبا تابلوی سی  یا چهل نفر بود که همه در اندازه هفتاد در هفتاد بودند و تابلوی خوارزمی ریاضیدان بزرگ ایرانی دربار مامون خلیفه عباسی هم بود اما در قسمت روبروی درب ورودی تابلوی با اندازه دو برابر بقیه  از شیخ الرئیس نصب کرده بودند و آندره توضیح داد که این ها همه دانشمندان روس زمان های قبل هستند و من نتوانستم تحمل کنم و به ایشان گفتم که ابن سینا متولد خراسان بزرگ و ایران و در حوالی خوارزم و به روایتی در بلخ است و در همدان ایران مدفون است و در ایرانی بودن ایشان شکی روا نیست. آنده توضیح داد می دانی که ایشان یک پزشک دوره گرد بوده و زمانی در سمرقند بسر برده است و سمرقند شهری از ازبکستان و جزء شوروی سابق است!  و تازه ما به علم پزشکی مدیدسینا می گوییم یعنی علمی که بنیانگذارش سینا بوده!! سرم گیج رفت و حالم بد شد که چه راحت دست به گذشته سازی برای خود می زنند  از سرمایه های دیگران  برای خود خرج می کنند کاری که ترکیه با مولانا انجام داد پس به هوش باشیم که میراث فرهنگی مان را برای خود حفظ کنیم.

بنام خدا

سلام دوستان خوبم. فرا رسیدن ماه رمضان بر شما مبارک. در وقت سحر و افطار اگر به یادتان  مانده بودیم التماس دعا.

می گویند خوب است آدم بعضی وقتها کتابخانه اش را زیر رو کند دیروز به زیر زمین رفتم برای یافتن کتابی. آن کتاب پیدا نشد اما چند کتاب جالب دیگر پیدا شد که خودم از وجودشان بیخبر بودم. البته برای کسی چون من که زیاد کتاب می خرد و می گذارد که بعدا بخواند این مقداری درهم ریختگی عجیب و غریب هم ایجاد می کند. الان دارم کتاب های مرحوم زرین کوب را میخوانم  دارم فرار از مدرسه را که به زندگی غزالی می پردازد،  می خوانم. چند سال پیش آن را خریده بودم و مترصد فرصت برای خواندن آن که فعلا زمان آن رسیده است. دیروز در بین کتاب هایم دیدم که قبلا در دهه هفتاد نیز آن را خریده ام و حالا باید آن را به عزیز کتابخوانی هدیه دهم. چند وقت پیش در تهران در بین کتاب های دستفروشان دو قرن سکوت ایشان را که به طریقه بدی افست شده بود به وسوسه این که احتمالا در بعد از انقلاب به محاق سانسور سپرده شده است خریدم و با ولع خاصی آن را به اتمام رساندم.  خیلی از این کتاب لذت بردم مخصوصا این کتاب تقریبا بعد از اتمام دوره دکتری استاد نوشته شده است. اما دادن آن  همه مرجع نشان از زحمت بسیار زیاد استاد برای تالیف آن دارد. مخلص کلام این که باز دیدم من این کتاب را قبلا نیز خریده بودم و چاپ سال هزار و سیصدو هشتاد و هفت. فکر کنم چاپ هفدهم و چاپ افست شده مربوط به سال 57 قبل از انقلاب و چاپ هفتم آن بود. دیروز به مقایسه هر دو متن پرداختم تا ببینم جایی از کتاب حدف نشده که با کمال تعجب فقط دیدم که مقدمه استاد مرتضی مطهری که در باره این کتاب نوشته شده به آن اضافه شده و کلمه ای از کتاب مرحوم دکتر زرین کوب جابجا نشده است. خلاصه کلی حیفی خوردیم که چرا از روی نسخه اصل کتاب را نخواندیم و کلی چشممان را اذیت کردیم. در هر صورت وجود زرین کوب برای این آب و خاک یک غنیمت بود و یک چشمه جوشان علم و معرفت است که می تواند تا سالها نهال علم و فرهنگ را آبیاری بنماید. یک حسنی که نوشته های ایشان دارد این است که نوشته هایش مستند است و بدون  مرجع مطلبی را نمی آورد. به هر صورت حمله اعراب به ایران و علت شکست ایرانیان از سپاه  اسلام بطور قابل باوری تحریر شده است.  سختگیری وحشتناک بنی امیه و حس نژادپرستی که آنان بر روی ملت ایران اعمال کرده اند را نباید به حساب اسلام گذاشت. البته در دوره عباسیان دیگر این حس نژادپرستی رنگ باخته است و ایرانیان توانسته اند جایگاهی در قدرت برای خودشان دست و پا کنند و با گرفتن جایگاه های علمی پایه گذار تمدن اسلامی گردیدند. که نمونه آن خوارزمی ریاضیدان شهیر ایرانی در دربار مامون خلیفه عباسی است.  یا حق

بنام خدا

مدتی این  مثنوی تاخیر شد

سرم شلوغ است و بیشتر برای هفته نامه پایتخت کهن می نویسم و مطلب زیر را نیز برای این هفته نامه فرستاده ام.

این یکی نیز خراسانی بود که خراسان مهد تولد بزرگان و فرزانگان است. از شریعتی گرفته تا شجریان از شفیعی کدکنی گرفته تا عماد خراسانی و از غزالی گرفته تا مطهری همه متولد خراسان بوده اند. او متولد 13 بهمن ماه سال 1298 در شهر فریمان بود  و اصل و نصبش به سیستان و شاید به هرات می رسید و اگر به گلوله اکبر گودرزی از میان ما نمی رفت الان باید نود و شش ساله می بود. من نمی دانم چرا  وقتی که در سوک آقای مطهری باید عزادار باشیم همه جشن هفته و روز معلم را می گیرند، اگرچه مطهری معلم‌ترین معلم‌ها بود اما شهادت او یکی از بزرگرتری ضایعه‌ها برای جهان تشیع بود.  او با مهاجرت پدر به شهر مشهد دوران کودکی را در مشهد به مکتب خانه رفت و از سن دوازده سالگی به حوزه علمیه مشهد رفت و در سال 1316 به حوزه علمیه قم رهسپار گردید. اگرچه او شانس این را نداشت که به محضر عبدالکریم حائری یزدی برسد که قبل از رسیدن او به شهر قم او دعوت حق را لبیک گفته بود و او بنیانگذار حوزه علمیه قم را از نزدیک ندید. مطهری نزد آیت‌الله صدوقی، کتاب «مطوّل» را فراگرفت و نزد آیت‌الله مرعشی نجفی،   «شرح لمعه » را آموخت. در دوره اقامت پانزده ساله خود در قم از آیه اله  بروجردیفقه و اصول را آموخت و در محضر حضرت امام   خمینی به مدت 12 سال (در فلسفهو اصول) و علامه طباطبائی )در فلسفه: الهیات شفایبوعلیو دروس دیگر) بهره گرفت. قبل از نقل مکان بروجردی به قم، مطهری گاهی به بروجردمی‌رفت و از درس وی استفاده می‌کرد. وی مدتی نیز از درس و بحث اخلاقی حاج میرزا علی آقا شیرازیبهره برد. سید محمد حجت(در اصول) و سید محمد محقق داماد(در فقه)از اساتید دیگر مرتضی مطهری بودند. وی در مدت اقامت خود در قم علاوه بر تحصیل علم، در امور اجتماعی و سیاسی نیز مشارکت داشت و از جمله با فدائیان اسلامدر ارتباط بوده‌است.

مطهری در سال 1331 پس از ازدواج با خانم عالیه روحانی که اصالتا مشهدی بود  از قم به تهرانمهاجرت کرد، و در این شهر به تدریس در مدرسه مرویو تألیف و سخنرانی‌های تحقیقی پرداخت. البته یکی از علت‌های مهاجرت او به تهران فضای نه چندان خوشایند حوزه بود که عده‌ای خواندن فلسفه را حرام می دانستند و اگر کسی حتی از آب  حوض حوزه وضو می ساخت او را نجس و آب حوض را تعویض می کردند. علامه طباطبایی و حضرت امام (ره) و مرتضی مطهری و مصطفی خمینی  و تنی چند به فراگیری فلسفه روی آورده بودند و عده‌ای خشک مغز تاب دیدن این گروه را نداشتند و علامه به تبریز رفت و مطهری به دعوت دکتر شیخ الاسلامی مدیر گروه الهیات دانشگاه تهران که دنبال یک دانشیار فلسفه بود و با دیدن پاورقی‌های مطهری در اصول فلسفه و روش رئالیسم او را در دانشگاه تهران استخدام نمود.  در سال 1334اولین جلسه تفسیر قرآن انجمن اسلامی دانشجویانتوسط مطهری تشکیل گردید، و در همان سال تدریس خود را در دانشکده الهیات و معارف اسلامیدانشگاه تهرانرا آغاز کرد. در سالهای 1337و 1338و پس از تشکیل انجمن اسلامی پزشکان، مطهری به یکی از سخنرانان اصلی این انجمن تبدیل گشت. وی در طول سالهای 1340تا 1350سخنران منحصربه‌فرد این انجمنبود. 

مرتضی مطهری در فعالیت‌های سیاسی در کنار امام  خمینیبود، به‌طوری که می‌توان سازماندهی قیام 15 خرداد 1342در تهران و هماهنگی آن با امام  خمینی را مرهون تلاش‌های او و یارانش دانست. وی در ساعت 1 بعد از نیمه شب روز چهارشنبه 15خرداد1342به دنبال یک سخنرانی مهیج علیه محمدرضا شاه پهلویبه وسیله پلیس دستگیر و پس از انتقال به زندان موقت شهربانی به همراه تعدادی از روحانیون تهران زندانی شد. پس از 43 روز به دنبال مهاجرت علمای شهرستانها به تهران و فشار مردم، به همراه سایر روحانیون از زندان آزاد شد.

سال 1344 با نوشتن کتاب زیبای داستان راستان جایزه ویژه یونسکو به مبلغ سه هزار دلار را دریافت نمود. به جرات می توان گفت او در تمام زمینه‌های عقلی و نقلی و فلسفه و کلام اسلامی کتاب نوشته است و روح خستگی ناپذیر این یزگمرد و تلاش های شبانه روزی او تاثیر بسزایش را در روشن نمودن فضای فکری  آن روزگار  را نشان می دهد. همکاری خوب او با علی شریعتی در حسینه ارشاد باعث روشن شدن موتور انقلاب اسلامی گردید.  او عاشق حافظ بود و با نوشتن کتاب خلوتگه راز ارادت خود را به حافظ شیرازی بخوبی نشان داد. یکی از بهترین کتاب های او جاذبه و دافعه علی (ع) است که چه موشکافی ارزنده ای در مورد زندگانی امام علی بر جای می گذارد. شاید بتوان گفت در مقابل کتاب دو قرن سکوت دکتر زرین کوب او به نوشتن کتاب خدمات متقابل ایران واسلام روی آورد و در نوع خودش تسلط او را در نوشتن کتب تاریخی نشان می‌دهد. او برای قرن ها برا جوانان این آب و خاک خوراک فکری تولید کرده است و به جرات می توان گفت مطهری مردی برای تمام فصول. یا حق

محمدرضا رحیمی در سال 1385 و زمانی که مسوولیت دیوان محاسبات کشور را برعهده داشت، در اجلاس سالانه مدیران دیوان محاسبات جملاتی را در مدح احمدی نژاد که تنها یک سال از ریاست جمهوری اش می گذشت بر زبان آورد که نمونه آن در طول تاریخ جمهوری اسلامی که چه عرض کنم در طول تاریخ بی‌نظیر است! او گفت: «در سوریه یکی از مسلمانان به من گفت که من معتقدم اگر بنا بود بعد از پیامبر، پیامبری دیگر بیاید، آن احمدی نژاد بود.» از این جملات تنها باید بخدای یگانه پناه برد و صد بار استغفرالله گفت!  سخنان رحیمی موجب شد تا 70 نماینده مجلس خواستار عزل او شوند. غلامحسین الهام سخنگوی دولت هم در سخنانی بدون اشاره به نام رحیمی گفت: «باید به دهن متملق و چاپلوس خاک پاشید. دیوان محاسبات کارش حساب کشی از دولت است و وقتی رئیسش چنین جملات متملقانه‌ای از دهانش بیرون می زند حتما نقشه‌ای در سر دارد.  همان موقع از ته دل ترسیدم و  گفتم خدا بداد برسد. کسی نبود که خاک بر دهان گویندگان  این گونه تملق‌های استفراغ آور بپاشد  و با این جملات سخیف و در کنار فرد دیگری که محمود احمدی نژاد را معجره هزاره سوم نامید، باعث شدند که رحیمی به دولت برود و به مقامات بالا برسد. یعنی به معاون اولی! او دست بردار نبود و بعد از رفتن به دولت از این‌گونه شرین کاری‌ها بسیار دارد! به عنوان نمونه: 14/2/89 در همایش بسیجیان سازندگی گفت: بهترین خرما را در مصر بنام احمدی نژاد نامگذاری کرده‌اند! در سال نود و دو در شورای اداری اردبیل مطرح کرد که خداوند متعال احمدی نژاد را از دل چاه بیرون کشید و به مانند یوسف در راس امور قرار داد!!  البته محمود احمدی نژاد هم این تعریف و تمجیدها را در زمان معاون اولی ایشان بی پاسخ نگذاشت و در فروردین ماه 92 در مراسم افتتاح طرح‌های عمرانی استان کردستان گفت: ما تحت امر فرزند این استان، جناب آقای رحیمی هستیم. و... اما تعریف و تمجید های احمدی نژاد از معاون اولش به همین جا ختم نشد و او تصمیم گرفت پیش از پایان مهلت فعالیت دولت دهم نشان درجه یک خدمت! به رحیمی اهدا کند و اوج ارادت خود را به او نشان دهد  .   البته رحیمی نیز این الطاف بیکران را بی پاسخ نگذاشت و بعد از اخذ مدال گفت: همه نشان های لیافت و خدمت، شایسته و زیبنده خود دکتر احمدی نژاد است. نام دکتر احمدی نژاد در عرصه خدمت رسانی، پیشرفت و تعالی کشور در تاریخ این آب و خاک ماندگار خواهد بود.ا قدامات و دست آوردهای دولت دکتر احمدی نژاد در تمامی بخش ها بی نظیر است و قابل مقایسه با دوره های گذشته نیست. یکی از همین اقدامات تولید شغل است که سالانه 700 هزار شغل تولیدی دولت اصلاحات به تولید فقط چهادره هزار  شغل دولت احمدی نژاد منجر شد تازه اگر بدانیم چیزی بیش از هفتصد میلیارد دلار پول نفت مملکت در قبال آن هزینه که چه عرض کنم حیف و میل گردیده است و رشد اقتصادی 7 درصد دولت خاتمی به منفی پنج و شش دهم دولت دهم رسید. البته به قول رحیمی واقعا بی‌نظیر است!

 از همان روزی که او به عنوان استاندار وقت  در آرای سید محمد خاتمی در کردستان دست برد و او را شکست خورده استان کردستان در مقابل ناطق نوری اعلام کرد باید معلوممان می شد که این فرد برای رسیدن به هدفش دست به هرکاری خواهد زد.

انتخاب رحیمی به عنوان معاون اول دولت دهم سرآغاز طرح حواشی و جریانات مختلف در مورد او در رسانه ها بود تا جایی که اتهامات فساد اقتصادی به وی مطرح شد و نام وی با حروف اختصاری «م.ر» مدت ها نقل محافل رسانه ای و مصاحبه های مسئولان دستگاه قضا بود. محمود احمدی نژاد  که همواره دولتش را پاکترین دولت تاریخ معرفی کرده است گفت که اگر ثابت شود که رحیمی حتی یک ریال هم اختلاس کرده در تلویزیون از مردم عذرخواهی می کنم. البته از محمود احمدی نژاد بعید است که بیاید و از مردم عذرخواهی کند. که او رسما در مناظره با مهدی کروبی در مورد جملاتی که در باره هاله نور در مقابل دوربین و حضور حضرت آیه اله جوادی آملی مطرح کرد و همه دیدیه‌اند به راحتی تکذیب کرد.  همانروز که رحیمی و فاطمه رجیی تملقش را می گفتند، او باید بنا به دستورات دینی‌امان خاک بر دهان اینان می‌پاشید اما او نیز متقابلا به تعریف و تمجید از این دو نفر پرداخت تا جایی که همین آقای "م. ر" به سمت معاونت اولی وی منصوب گردید. یادمان باشد که حضرت امام در مقابل جملات مرحوم فخرالدین حجازی چگونه برخورد نمود! به هر صورت دست تقدیر کار خودش را کرد چهارشنبه دوم بهمن ماه دیوان عالی کشور حکم قطعی تحمل زندان به مدت 5 سال و 91 روز، رد مال (بازگرداندن) 2 میلیارد و850 میلیون تومان و پرداخت جریمه به مبلغ یک میلیارد تومان را در مورد محمدرضا رحیمی و به اتهام اخذ رشوه و تحصیل مال از طریق نامشروع اعلام کرد. رحیمی پیش تر ازسوی شعبه 76 دادگاه کیفری استان تهران به 15 سال حبس، 2 میلیارد و850 میلیون تومان رد مال ویک میلیارد تومان جزای نقدی محکوم شده بود که پرونده با اعتراض متهم برای رسیدگی درمرحله تجدید نظر به دیوان عالی کشور ارسال شد و شعبه 11 دیوان عالی کشور پس از انجام بررسی ها، ضمن تایید رد مال و جزای نقدی، مدت حبس متهم را از 15 سال به پنج سال و 91 روز کاهش داد. باید به دستگاه قضای مملکت در این خصوص دست مریزاد گفت. شجاعت این دستگاه دراین مورد قابل تقدیر است.

من نمی‌دانم که پول‌هایی که رحیمی برای آن باید به زندان برود برای خودش هزینه کرده یا به 170 نماینده مجلس پرداخت کرده تا از دولت حمایت کنند، اما هرچه هست این پول‌ها برای دولت احمدی‌نژاد هزینه شده و عدم حمایت احمدی نژاد از رحیمی کمال ناجوانمردی است. روزگار غریبی است آقای رحیمی تو هرچه داشتی در حمایت از احمدی نژاد گذاشتی و او در این زمانی که حکمت قطعی شده است و باید به زندان بروی دست از حمایتت کشیده تا برای همه ما درس بزرگی باشد که همه تخم مرغ‌هایمان را در یک سبد نگذاریم.  حق داری که بگویی من چوب لجبازی‌ها و آبروبری های احمدی نژاد را می خورم! بهمن ماه است ما شور هیجان و انقلاب و من همیشه در بهمن می گویم انقلب ینقلب و انقلاب. اما حالا در این بهمن ماه که حکم رحیمی قطعی شده می گویم اختلس یختلس و اختلاس!.

نامت بماند ماندگار

ای جان ما روشن ز تو

این شعر از دیوان شمس جمله‌ای است که مولانا جلال‌الدین موقعی که صدای اذان به اشهد ان محمد رسول الله می رسید می ایستاد و بر زبان می راند. پیامبر بزرگوار اسلام در جامعه‌ای متولد شد که شرک و بت پرستی و تبعیض و نژادپرستی از ارزش‌های آن بود، و رسیدن به یک جامعه آرمانی که فاقد این ضد ارزش‌ها باشد، در طول بیست و سه سال رسالت ایشان به انجام رسید. اگرچه بعد از درگذشت رسول فساد قبل از بعثت رو به بازسازی گذاشت و حاکمان فاسد که خود را جانشین رسول الله می دانستند دمار از جامعه آن روز مخصوصا ایرانی‌ها مجوس درآوردند، اما بعد از دو قرن سکوت ایران با تفکر به سراغ اسلام رفت و شیعه امامیه گمگشته‌ای بود که برای این مردم بهترین طعم را داشت و آنها پذیرفتند و سعی در انجام آن داشتند. ما مسلمان شدیم و شیعه.

در هفته وحدت و میلاد حضرت رسول شاهد حملات تروریستی در فرانسه بودیم که باعث شد جان چندین نفر بیگناه گرفته شود. کسانی که دست به چنین عملیات غیرانسانی می زنند، احتمالا کم در زندگی این بزرگمرد غور کرده اند. وی ذره‌ای کینه و نفرت از کسی بر دل نگرفته و برجای نگذاشته است. به ملاقات پیرزنی می رود که هر روز خاکروبه منزلش را کنار می گذارد تا او رد شود و خاکروبه بر سر رو رویش بریزد. قاتل بزرگترین سردارش را عفو می‌کند. در جامعه ای که وجود دختر مایه ننگ است به داشتن چهار دختر افتخار می کند و دست دخترش را می بوسد تا این جامعه یاد بگیرد بها نهادن به مقام مادر را. با یارانش نشست و برخاست دارد و با آن‌ها به رفت و آمد می‌پردازد آنهم در زمانی که در مدینه حکومت تشکیل داده و در راس حکومت قرار دارد. همسرانش را احترام می‌گذارد تا این جامعه رها شده از ظلمت یاد بگیرد تکریم زن را!. قطعا این شخصیت عظیم و بزرگوار برای هر فرد مسلمانی ما یه احترام و دلخوشی است. ممکن است عده‌ای این موضوع را برنتابند که کاریکاتوری از ایشان در مجله‌ای روزنامه‌ای به چاپ برسد. کسانی که این کار را انجام می دهند مقام پیامبری او را فرو می گذارند و رئیس حکومت بودن را دستمایه قرار می دهند. همه دنیا مرسوم است که سیاستمداران مایه طنز و شوخی روزنامه‌نگاران و کاریکاتورست‌ها قرار گیرند. حتی زندگی خصوصی آنان دستمایه شوخی های گاهی زننده قرار می گیرد.  در دنیای مسیحیت شاید خیلی از مسائل حل شده باشد و برای شخصیتی چون عیسی مسیح (ع) نیز فیلمی چون آخرین وسوسه ساخته می شود و تازه مسلمانان هستند که بیشتر از مسیحیان علیه این گونه فیلم ها موضع می گیرند. قطعا این‌گونه فیلم‌ها و کاریکاتورها ذره‌ای از مقام این مرد عالی‌مقام را کم نخواهد کرد که پاشیدن گردی از خاک بر روی کوهی از طلا، نمی تواند طلا را از ارزش بیندازد.  شاید ما نیز در این زمانه کم کار کرده‌ایم، باید زندگانی رسول الله را هر چه بیشتر و بهتر به جهان معرفی کنیم. الان در هیچ‌کجای جهان کسی علیه گاندی فیلم نمی سازد، زیرا جهان او را به عنوان یک بزرگمرد پذیرفته است. کم‌کاری از ماست که پیامبری چون محمد (ص) مورد بی‌حرمتی قرار می گیرد. کسانی که این ترور ها را بنام دفاع از اسلام یا حضرت رسول انجام می دهند بزرگترین ضربه را بر دین اسلام وارد می‌کنند و دنیا را از اسلامی که نماد رحمت و برکت است، می ترسانند. رهبری انقلاب بارها نسبت به زدن قمه در روز عاشورا هشدار دادند، زیرا می دانند این‌کار کارها وهن اسلام وشیعه است. باید این رحمت اللعالمین بودن رسول را در کارهایمان برجسته کنیم تا دگرباره شاهد این حرکت‌ها نباشیم. شابد تنها نمادی که از محمد در سینماهای جهان وجود دارد فیلم الرساله مرحوم مصطفی عقاد است که به هیچ عنوان نتوانسته گوشه‌ای هر چند کوچک از زندگی‌رسول را به نمایش بگذارد. مرحوم علی حاتمی در فکر نوشتن فیلمنامه آخرین پیامبر بود که از دنیا رفت، من از سرنوشت این فیلمنامه ایشان اطلاعی ندارم. مجید مجیدی دست بکار شده و دارد فیلمی در باره دوران کودکی رسوال الله می سازد. فیلمسازان ما اجازه ندارند تصویر حضرت را به نمایش بگذارند و من هیچ دلیلی برای آن نمی بینم. چطور است که ما تعزیه برگزار می کنیم و کسانی نقش های ائمه را بر عهده می گیرند، اما تا زبان تصویر به میان می آید تصویرسازی فعل حرامی می شود. چرا می توان تصویر حضرت یوسف را گرفت اما تصویر رسول الله مجاز نیست! محسن مخملباف در دهه شصت گفته بود به نظر من تاثیر فیلم عیسی بن مریم از فیلم محمد رسول الله بخاطر نمایش تصویر عیسی مسیح بیشتر است. مطمئن باشید که با وجود زحمت زیاد آقای میرباقری در سریال امام علی شخصیت مالک اشتر نخعی از خود امام علی در این سریال برجسته‌تر است. اگر می ترسیم که شخصی که جای رسول الله نقش آفرینی می کند بعدا در یک نقش دیگری که در حد و اندازه حضرت نیست ظاهر شود این اصلا مساله مهمی نیست که مصطفی زمانی بعد از یوزارسیف بخاطر چهره زیبا در فیلم‌های عاشقانه زیادی ظاهر شده و این به هیچ عنوان نتوانسته خللی به شخصیت بزرگ حضرت یوسف وارد نماید. یک بار هم که شده علمای اسلام بنشینند و این مساله را برای همیشه حل کنند. اگر می خواهیم جهان را از اسلام هراسی نجات دهیم باید همت کنیم، ما باید شخصیت رسوال الله را به جهان نشان دهیم این وظیفه ماست و چون نان شب است، ما کار زیاد داریم. یا حق

خودش گفته بود بنویسید پرسپولیسی‌ها عمو مرتضی رفت!

حالا دیگر یکی دیگر از صفحه‌های خاطرات شهر تهران و ایران بسوی زندگی ابدی پرکشید. خانواده‌اش چون خانواده علی حاتمی تفرشی بودند و خودش زاده تهران. اهل ورزش بود و زورخانه و فوتبال و  تئاتر. اما کاری که مرتضی احمدی را بر سر زبان‌ها انداخت خواندن روحوضی بود. خودش هم یک بار در تلویزیون گفت اگر من دینی به گردن سینمای ایران دارم بگذارید حداقل  یک‌ بار هم که شده حسن کچل پخش یود. البته اگر مقداری تساهل در کار تلویزیون بود می توانست حداقل با حذف یک تصویر از تیتراژ حسن کچل به تحقق برسد، اما نشد و مرتضی احمدی این آرزو را به قیامت برد. اولین فیلم موزیکال ایرانی حسن کچل علی حاتمی است و باید گفت بهترین قسمت آن تیتراژش است. یک سری نقاشی و صدای راوی! نقاشی ها همه بوی سنت می‌دهد بوی قدیم و بوی بهشت و شعر ابتدا فقط بصورت روایت با صدای ماندگار مرتضی آغاز می شود

شهر، شهر فرنگه، خوب تماشا کن، سیاحت داره، از همه رنگه. شهر، شهر فرنگه، تو دنیا هزار شهر قشنگه. شهرها رو ببین با گنبد و منار. شهر ها رو ببین با برج زنگدار، شهرها رو ببین با مردم مو طلا، شهر ها رو ببین با مردم چشم سیا، که همه یه جور می خندن و همه آسون دل می بندن. و توی همه شهرها هنوز گُل در میاد. هنوز آفتاب هست، هم بارون ، هم باد. آسمون آبیه همه جا، اما آسمونِ اون وقتا آبی‌تر بود، رو بوما همیشه کفتر بود.

تا اینجا صدای مرتضی فقط روایت است، و اگرچه متن وزین است اما هنوز آهنگ ضربی نشده، اما برای تاثیر بیشتر از اینجا به بعد آهنگ ضربی می شود و یک خانه قدیمی پر درخت و و صدای آهنگین که

حیاط‌ها باغ بودن، آدم‌ها سر دماغ بودن، بچه‌ها چاق بودن، جوونا قلچماق بودن، دخترا با حیا بودن، مردما با صفا بودن  .

برای علی حاتمی هم شاید سخت بود که مردم ایران به دام بی بند و باری بیفتند و نوشتن دخترا با حیا بودن، مردما با صفا بودن  از جمله نکات بسیار ظریف و تلنگر به جامعه رو به برهنگی آن روزگار که یواش یواش می رفت صفای و صمیمیت در آن رنگ پول و بی مروتی بگیرد. معماری ایرانی همواره دغدغه علی حاتمی بود و در طوقی خودش را بخوبی نشان داد که او از تمام مکان‌های تاریخی شهر کاشان فیلم گرفت تا به یادگار بماند.  این کار در سوته دلان و مادر و کمال الملک نیز بخوبی هویداست.  یک خانه قدیمی در نقاشی و ادامه صدای مرتضی احمدی

حوضِ پُر آبی بود، مرد ِ میرابی بود، شبا مهتابی بود، روزا آفتابی بود، حالی بود، فالی بود، نونی بود آبی بود. چی بگم؟ نون گندم مال مردم اگه بود، نمی رفت از گلو پایین به خدا. اگرم مشکلی بود، آجیل مشکل گشا حلّش می کرد  .

بچه‌ها بازی می کردن تو کوچه، جُمجُمَک برگِ خزون، حمومک مورچه داره، بازی ِ مرد ِ خدا. کو ؟ کجاست مرد خدا؟

واقعا برای علی حاتمی سنت و حفظ آن‌ها اهمیت ویژه‌ای داشت. تمام نام بازی بچه‌ها را هم یاداشت کرده است تا به وادی فراموشی سپرده نشود. آیا کسی هست که بداند بازی حمومک مورچه دارد یا بازی مرد خدا  چگونه است؟ تمام این شعر که خود مرحوم علی حاتمی آن را سروده است، ادای دین به سنت‌ها ست و صدای مرتضی احمدی زیبایی این شعر را صد برابر کرده است. در قسمت اول سوته‌دلان تمام ظروف آن روزگار که هم در عزا و هم در عروسی مورد استفاده قرار می گیرد فهرست می شود برای آیندگان تا بدانند حفظ سنت‌ها برای رفتن بدامن مدرنیسم از اوجب واجبات است.  توجه به سلام علیک آدم‌ها که داشت در رسیدن تهران به مدرنیسم وارداتی رنگ می باخت از دغدغه‌های علی حاتمی است.  

سلامی بود، علیکی بود، حالِ جواب سلامی بود. اگه سُرخاب سفیداب رو لُپِ دخترا نبود، لپ دخترا مثل گل انار گُلی مُلی بود. سفره ها گر همه هفت رنگ نبود، همه آشپزخونه ها دود می کرد. خروسا خروس بودن، حال ِ آواز داشتن. روغنا روغن بود، گوشتی بود، دنبه ای بود. اِی شب جمعه ای بود  .

برکت داشت پولا، پول به جون بسته نبود. آدم از دست خودش خسته نبود. نونی بود، پنیری بود، پسته ای بود، قصه ای بود،قصه ای بود، قصه کک به تنور،نوش آفرین، حسین کُرد، قصه حسن کچل  .

نوشتن نام داستان‌های ایرانی برای علی حاتمی دغدغه است نکند آن‌ها نیز از یادها بروند به همین خاطر نام همه را می آورد تا معلوم شود داستان اگرچه زمان و مکان ندارد اما در جایی دارد اتفاق می افتد که مردمش کک به تنور و حیسن کرد و نوش‌آفرین را از بر دارند.

قصه هر چی شنیدی پاک فراموش بکن، بیا و به قصه حسن کچل گوش بکن: توی یک باغ بزرگ، که همه دور تا دورش گلکاری بود، یک عمارت بودش، تو همه عمارتا این یه عمارت شاهکار معماری بود. دور تا دور عمارت چار تا استخر بزرگ، که توشون لب به لب از ماهی بود. همه روز تنگ غروب، که آب فواره ها وا می شدن، ماهیهای قرمز ِ یک وجبی، به بلندی آب فواره ها می پریدن  .

این خونه که توی شهر نگین انگشتر بود، مال شیپورزنِ مردِ بلند اختر بود. آقا شیپورچی توی میدون ِ مشق، همیشه مارش می زد؛ شیپور ِ ایست، خبردار می زد  . ولی شبها تو خونه حالی داشت، حالی می کرد، واسه اهل خونه آهنگ حال دار می زد  .

عدس پلو، رشته پلو، رِنگ خاله رورو می زد، چونکه زنش بی بی خانوم ، نُه ماهه حامله بود. آقا شیپورچی آرزو می کرد، که زنش پسر بزاد، یه پسر کاکل زری، اما از بخت بَدش، بچه بی کاکل شد، کچل و کوچل و هم کاچل شد؛ سر نگو آینه بگو ! سر، مثال ِ کف ِ دست! واسه درمون یه دونه مو نداشت.جالیزا سبز شدن، بوته شدن، صیفی دادن، اما یک مو رو سر ِ حسن کچل سبز نشد. بابا دق‌مرگ شد و مُرد  .

**

خونه نون در آر نداشت، خونه مردِ کار نداشت، بی بی هم فکر شوهر تو سر نداشت. گنج قارونم می گن تموم میشه. از تو این باغ بزرگ، یه خونه موند به قد غربیل  . قالیا حصیر شدن  .

بی بی آشپزی می کرد، بی بی خیاطی می کرد، جارو می کرد، پارو می کرد، واسه خرج خونه ، بند اندازی می کرد. حسنک بازی می کرد ، تاب می خورد. چونکه همبازی نداشت، یه روزی رفت تو کوچه، رفت و برگشت تو خونه، دیگه پا از خونه بیرون نذاشت، مثل اینکه بچه ها حسنی رو هو کرده بودن، یا بهش گفته بودن : کله کدو   !

حسنی تو خونه موندگار شدش .

بی بی دید تو خونه موندن واسه مرد کار نمی شه ، فکری کرد ، چاره ای کرد، یه شبی که حسنک خواب بودش، خواب هفت تا پادشا، بی بی جون این کارو کرد ... .

 از اینجا دیگر تصویر آغاز می شود و نقاشی جای خودش را به یک لباس ستنی که مرحوم حمیده خیرآبادی پوشیده و سیب‌هایی که برای بیرون راندن حسن کچل از خانه روی پله‌ها گذاشته می شود.

الان بعد از 44 سال که فیلم را آدم می بیند از صدای مرتضی احمدی لذت می برد. مرتضی احمدی در بین مردم زندگی می کرد به همین خاطر مردم او را و صدای زیبایش را دوست داشتند. در نوار کاست گلفروش ایرج نقش شاگرد‌ها را خواند و در کنار صدای آسمانی ایرج به زیبایی کار کمک شایانی کرد. در رادیو بخاطر سریال هردم‌بیل پرویز خطیبی در سال56 از نظر مردم به عنوان محبوبترین هنرپیشه رادیو انتخاب شد.  

پرسپولیسی بود و هیچ ابایی در مخفی کاری نداشت که نکند از چشم طرفداران استقلال بیفتد، خودش هم این به مساله واقف بود که این خیل عظیم تماشاچیان استقلال حداقل یک بار تمام قسمت‌های سریال 52 قسمتی پینوکیو را دیده‌اند و از صدای روباه مکار به لذت نشسته‌اند. مطمئنم هیچ استقلالی وجود ندارد که حالا بخاطر رفتن او گوشه چشمش تر نشده باشد.  او در این کهن سالی بار دیگر با شکرستان به منزل همه‌ی ما با صدای دلنشینش شکر وارد کرد و راوی شکرستان که شاید ناخودآگاه از حسن کچل گرفته شده بود و  زیبایی کار را چند برابر کرد.

حالا دیگر روزنامه پرسپولیس می تواند ادای دین کند و بنویسد که آی پرسپولیسی‌ها عمو مرتضایتان رفت. حالا عادل می تواند در برنامه پرطرفدار نودش یک بار دیگر نام او را زنده کند. حالا دوباره تشییع جنازه از تالار وحدت به سمت قطعه هنرمندان بهشت زهرا و اشک‌هایی برای مردی که مردمی بود و در بین آنان زیست و آنان را خنداند.  برای این مرد مردمی روحی شاد و رحمت و مغفرت را آرزومندیم. 

بنام خدا
سلام دوستان خوبم. زمان چون برق گذشت و یکهویی دیدیم به هفته هفتم کلاس ها رسیدیم. عمر برف و است و آفتاب تموز سعدی همواره نهیب زن است که برف پیری می آید و تقدیری نیست.

دیشب از ساعت یازده و نیم شب با آن که خیلی هم خوابم می آمد به دیدن فیلم چ از ابراهیم حاتمی کیا نشستم. من تمام فیلم های او را دیده ام فقط تعدادی از فیلم های کوتاه او را نتوانستم ببینم. حاتمی کیا دوباره به سراغ جنگ رفت. راستش بهترین فیلم های دفاع مقدس کارهای اوست و بجز چند نفری همچون ملاقلی پور خدا بیامرز و یکی دو نفر دیگر، فیلمساز دفاع مقدس کم داریم. اما دو روز از زندگی شهید دکتر مصطفی چمران در ماجرای حمله گروهک های جدایی طلب به پاوه دستمایه فیلم چ شده است. حاتمی کیا در دهه ششم عمر خویش دیگر تکنیک را بخوبی می داند کمتر می توان از او ایراد فنی گرفت که در این زمینه چیزی کم ندارد. نمونه اش در سقوط هلیکوپتر و فانتوم که بسیار خوب از کار درآمده اند قابل دیدن است. در قصه گویی نیز کم نمی آورد و در این فیلم 125 دقیقه ای کمتر انسان احساس خستگی می کند. مشکل اصلی فیلم حاتمی کیا تعدد شخصیت است. این تعدد شخصیت باعث شده است که او فرصت پرداختن به این همه شخصیت را نداشته باشد. حتی شخصیت مصطفی چمران نیز درست و حسابی پرداخت نمی شود. اگر ما از قبل حدودی از زندگی ایشان را نمی دانستیم اصلا معلوم نبود او چه کاره بوده است. فقط گفته می شود او نماینده دولت است. هنوز معلوم نیست که او چرا دانشگاه برکلی را رها و به جنوب لبنان رفته است؟ این به پرداخت زیادتری نیاز دارد.  مردم کرد در این قصه دو دسته اند یکی با پاسداران و دیگری جدایی طلب! نه علت این را می دانیم و نه علت آن را!  دکتر حمید عنایت چپ مارکسیست نماد جدایی طلبی است، شخصیت او که کلید اصلی این همه کشت و کشتار است در هاله ای از ابهام می ماند. آیا چپ مارکیسیتی بودن می تواند دلیل این جدایی طلبی خونین باشد. در این زمینه آنقدر سوالات زیاد است که از حد تصور بیرون است و پرداختن با تحقیق می توانست به بازسازی صحیح قسمتی از تاریخ انقلاب کمک کند.  وقتی اصغر به او می گوید تو را بیشتر چمران بازرگان دیدم تا چمران خمینی حتی علت این نیز معلوم نیست.  چون شخصیت اصغر درست و حسابی پرداخت نشده است آدم احساس تعجب می کند از این جمله! یعنی چون او به مذاکره به فرمانده گروه های جدایی طلب تن داده اهل تساهل و چمران بازرگان شده است؟   اتفاقا می خواستم بگویم در این فیلم چمران بیشتر چمران خمینی است زیرا مردانه می ایستد، صحنه جنگ را ترک نمی کند، اگرچه وزیر دفاع دولت بازرگان است و حضور او بیشتر در پشت جبهه نیاز است، اما او نمایندگی می کند اوج ایثار را در نمای زیبای حمل گاری مجروحان با زبان روزه در ماه رمضان با عرقی که لباس هایش را خیس کرده است. شخصیت اصغر به عنوان فرمانده سپاه پاوه پر از تناقض است. او می داند جدایی طلبان در بیمارستان به صغیر و کبیر رحم نکرده اند چرا می خواهد مردم بیچاره را از تنها جای امن پاوه  یعنی مقر سپاه پاسداران به کوچه و خیابان بفرستد تا گوشت قربانی شوند!  از ادمی چون او بعید است زیرا او بخاطر این مردم در زندان های شاه شکنجه شده و آثارش را به فلاحی و چمران نشان می دهد.  کاش ابراهیم با حوصله شخصیت های فلاحی و چمران را به عمق می برد و بجای فیلم خانوادگی چمران از همسر و کودکانش که از فرط زیادی مقداری ذق می زند،  به درون ذهن خداپرست و آرام او پا می گذاشت. مشکل حاتمی کیا عدم شناخت چمران است. جا داشت گوشه ای از دعاهای او را که به دکتر شریعتی نوشته در شب احیاء زمزمه می کرد آن موقع اوج مردم دوستی و راست  کرداری این بزرگمرد که هم استانی اینجانب است بیشتر مشخص می شد. کاش حاتمی کیا باز فیلم جنگی بسازد ولی کاش بیشتر راجع به شخصیت هایش فکر کند. یا حق

بنام خدا
سلام دوستان خوبم. اگرچه گفته‌ام که نوشتن را دوست دارم اما باید اعتراف کنم که کرختی عجیبی پیدا کرده‌ام و دست و دلم به نوشتن نمی رود و علت اصلی آن نداشتن موضوع یا مطلب درخور توجه است. امروز عید بزرگ اضحی و تعطیلی ایران! البته از روز قبل از عید هم بعد از ظهرش بخاطر برگزاری دعای عرفه تعطیل شد. راستش مردم ما عشق عجیبی به سالار شهیدان دارند وبه هر بهانه‌ای مربوط به امام حسین مملکت را تعطیل می کنند. دلم نمی‌خواهد کلاس هایم تعطیل شود زیرا در پایان نیمسال اگر ببینم قسمتی از سرفصل‌ها درس داده نشده یک جوری عذاب وجدان یا وجدان درد به سراغم می آید مخصوصا که امسال 15 شهریور مثلا کلاس‌ها شروع شده و علنا دوهفته از این نیمسال بجز کلاس دانشجویان ارشدم کلاس دیگری برگزار نشده!!. این‌که مردم ما در این روز چه‌کاری می کنند من سر در نمی آورم که چرا باید تعطیل باشند. می توان این عید را گرامی داشت و صبح به نماز عید هم رفت و  در عین حال تعطیل هم نبود! مثل ماه رمضان و شب‌های قدر که یک ساعتی دیر به سرکار می رویم.  راستش در هفته ای که تاسوعا و عاشورا هم در آن قرار می گیرد کلا باز تعطیل می شویم. البته ما که هستیم و سر کلاس هم می رویم اما وقتی کسی نیست یا یک یا دو نفر هستند چگونه می توان کلاس برگزار کرد! یک نفر آدم با شهامت می خواهد تا مقداری از این تعطیلی‌ها بکاهد. می توان روز تاسوعا را تعطیل نکرد زیرا در اکثر کتب تاریخی هم آمده است که حضرت ابوالفضل(ع) آز آخرین افرادی بوده است که در روز عاشورا شهید شده است! حال تعطیلی این روز باید ریشه یابی شود. می توان نورزو را یک هفته بجای سه هفته تعطیل بود و چرخ مملکت را چرخاند. می توان مقداری جهت کمک به اقتصاد مملکت کمتر به مسافرت رفت. خدا وکیلی هیچ جای دنیا اینقدر مردمش به مسافرت نمی روند. خیلی از فک و فامیل را می شناسم که عید که می شود چند خانواری ایران‌گردی را  شروع می کنند و با ماشین‌هایشان و این نیزین مفت به جاده می زنند و فوقش چادری بر می دارند و دو هفته‌ای خانه بدوشی و از این شهر به آن شهر!  ای کاش ما سالی یک بار مسافرت می رفتیم اما درست و حسابی. یک توری ثبت نام  می کردیم و هم جای مناسب برای خوابیدن هم با اتوبوس‌های مناسب که نه خستگی بماند و مساله‌ی دیگری و تازه کلی اطلاعات هم از کسانی که وظیفه‌این کار را داشتند بدست می آوردیم. مردم ما در عید روزی سی هزار نفر به دیدار حافظ می روند اما چند نفر از این سی هزار نفر می تواند ده دقیقه و فقط ده دقیقه زندگی حافظ را بازگو کند!  چند نفر از این سی چهل هزار نفری که به دیدار تخت جمشید می روند تاریخ این مکان را می دانند؟ ما باید مقداری بازنگری کنیم.   آیا کسی هست که این مطلب را جدی بگیرد!! یا حق

بنام خدا
سلام دوستان. مدت مدیدی است که حالت منگی و کرختی در نوشتن برایم ایجاد شده‌است و از شما چه پنهان خودم هم نیز دیگر کمتر به وبلاگ خودم سر می زنم. باید نیروی محرکه‌ای می آمد و دستان مرا وادار به حرکت روی صفحه کلید می کرد. تابستان از نیمه گذشت و عمر چون آب روان گذر کرد و می کند و موهایم حالا سفیدتر از پیش شده‌اند. تابستان بدی نبود کتاب‌های زیادی خواندم و فیلم‌های نابی دیدم. امسال سال آشنایی با شاهنامه فردوسی بود. داستان اسفندیار و ضحاک مدتی است که دست از سرم بر‌نیمدارند. بالاخره شبکه نمایش گنج های سیه ره مادره هیوستن و پول برسون را پخش کرد و آرزوی دیدن این فیلم‌های ناب بر دلم نماند.

اما بالاخره یکی از پیش‌بینی هایم درست از آب درآمد. من در کلاس تاریخ ریاضی یا درس دیگری مطرح کرده‌بودم که مریم میرزاخانی فیلدز خواهد گرفت و چنان شد. نمی توانم خوشحالی خود را از موفقیت یک هموطن پنهان کنم و از این که نام ایران این بار در راستای تولید علم بر زبان ها می افتد افتخار می کنم. حال دوباره بعد از خوارزمی و کرجی و خیام و خواجه نصیر و غلامحسین مصاحب نام مریم میرزاخانی نابغه متفکر ما به تاریخ ریاضیات اضافه می شود و جای بسی خوشحالی دارد. 50 ساله ای بنام خیام به عنوان بزرگترین متفکر جهان در یک دوره پنجاه ساله و حالا چهار ساله ای بنام مریم میرزاخانی. درکنفرانس ریاضی اردبیل یا تبریز در دوره قبل بود دکتر عباداله محمودیان این گروه را با خود به کنفرانس آورده بود و این ریاضیدانان جوان در شانزده سالگی برای ما سمینار می دادند و ما چون شاگردانی علاقمند به سخنرانی های آنان گوش می دادیم. متاسفانه رضا صادقی و پنج نفر آنان در نزدیکی پل دختر تلف شدند و جامعه ریاضی ما شانس آورد که مریم زنده ماند. حالا او نوبل ریاضی گرفته است و اولین زن تاریخ است که به چنین افتخاری رسیده است. از این به بعد یک سمینار دیگر در درس تاریخ ریاضیات اضافه خواهد شد و آن زندگی‌نامه و کارهای مریم میرزاخانی! این موفقیت ارزنده را به ایشان و خانواده‌اش و دانشجویان و همکارانم و جامعه ریاضی ایران  تبریک می گویم. دیروز  دکتر پیغان تماس گرفت و گفت که میرزاخانی فیلدز گرفته است به سایت دانشگاه استانفورد برو و رفتم و دیدیک stanford"s Maryam Mirzakhani Fil.... مقداری گیج شدم که جایزه بنام آمریکا و دانشگاه استانفورد تمام شده است اما بالاخره مریم میرزاخانی ایرانی است و فارغ‌التحصیل صنعتی شریف! به سایت انجمن ریاضی ایران رفتم خبری نبود. به همراه دکتر دهقان رئیس انجمن زنگ زدم دیدم بر نمی دارد به دکتر سالمی زنگ زدم و گفتم عباس جان چرا در صفحه انجمن خبری نیست گفت داریم گزارشش را تهیه می کنیم. امروز روزنامه شرق سنگ تمام گذاشته بود و استاد مهدی بهزاد نیز به زیبایی مطلبی را نوشته بود. خوشحالم و خدا را شکر می کنم.  یاحق.